สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ปิ่นธรณีพระองค์ได้ทรงฟังอุปมานี้ มีพระราชโองการตรัสว่า สธุสะ
พระผู้เป็นเจ้าว่านี้สมควรแล้ว
นามรูปปฏิสันธิคหณปัญหา คำรบ 6 จบเท่านี้

ปุนปฏิสันธิคหณปัญหา ที่ 7

สมเด็จพระเจ้ากรุงมิลินท์ภูมินทราธิบดี มีพระราชโองการถามว่า ภนฺเต
นาคเสน ข้าแต่พระนาคเสนผู้เป็นเจ้า พระผู้เป็นเจ้าจะปฏิสนธิเกิดอีกหรือหามิได้
พระนาคเสนถวายพระพรแก้ไขว่า มหาราช ดูรานะบพิตรพระราชสมภารผู้ประเสริฐ
ถ้าว่าอาตมามีอุปทานอยู่ก็จะเกิดใหม่ อนุปาทาโน ถ้าว่าอาตมาหาเชื้อตัณหามิได้ ก็ไม่
ปฏิสนธิเกิดอีกต่อไป ขอถวายพระพร
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ปิ่นสาคลนคร จึงมีสุนทรพจนารถประภาษว่า นิมนต์พระผู้เป็นเจ้า
อุปมาให้แจ้งก่อน
พระนาคเสนถวายพระพรอุปมาว่า มหาราช ดูรานะบพิตรพระราชสมภาร เปรียบปาน
ดุจราชบุรุษข้าไพร่ฟ้าฝ่าละอองธุลีพระบาท แห่งบรมกษัตราธิราชผู้หนึ่งนั้น หมั่นภักดี
อุตสาหะกระทำราชการ สมเด็จรมกษัตราธิราชก็ประทารรางวัลทาสกรรมกรผ้าผ่อนเงินทอง
ให้แก่ผู้นั้น และราชบุรุษนั้นได้รับพระราชทานรางวัลฉะนี้ก็ปรีดา บริโภคกามคุณ 5 สบาย บุรุษ
ผู้นั้นจะบอกคนทั้งหลายหรือว่า สมเด็จบรมกษัตริย์ชิงชังหาประทานรางวัลไม่ บุรุษผู้นั้นจะบอก
ได้หรือประการใด
พระเจ้ากรุงมิลินท์จึงตรัสว่า บุรุษผู้นั้นมิอาจจะบอกได้
พระนาคเสนจึงว่า ความนี้ไซร้ฉันใดก็ดี อาตมานี้มิอาจจะออกปากได้ อนึ่งบพิตรเล่าก็
ไม่ควรที่จะถาม ถามเพื่อประโยชน์สิ่งไร ปติกิจฺเจว ดังอาตมาจะสำแดงบอกนัยให้แจ้งพระทัย
สอุปาทาโน ถ้าอาตมายังประกอบด้วยเชื้อตัณหา อาตมาก็จะปฏิสนธิเกิดมาใหม่ อนุปาทาโม
ถ้าอาตมาหาเชื้ออุปาทานมิได้ ไม่มีเชื้อตัณหา อาตมาก็จะไม่ปฏิสนธิต่อไป